magined Communty 

De imagined community is een concept bedacht door Benedict Anderson, die stelt dat een natie een gemeenschap is die sociaal geconstrueerd is, dat wil zeggen bedacht door de mensen die zichzelf zien als deel van die groep. 

Anderson's boek, imagined communities , werd waarin hij legt het concept in de diepte, gepubliceerd in 1983.OverzichtBenedict Anderson gedefinieerd een natie als "een verbeelde politieke gemeenschap [dat is] voorgesteld als zowel inherent beperkt en soeverein". 

Een imagined community is anders dan een werkelijke gemeenschap omdat het niet (en kan niet), gebaseerd op het dagelijks face- to-face interactie tussen de leden. In plaats daarvan, leden hebben in hun hoofd een mentaal beeld van hun affiniteit, bijvoorbeeld, de natie voel je met andere leden van je land als je 'ingebeelde gemeenschap "neemt deel aan een groter evenement zoals de Olympische Spelen. Als Anderson het stelt, een natie "wordt gedacht omdat de leden van zelfs de kleinste natie zal nooit te weten komen de meeste van hun collega-leden, hen ontmoeten,of horen van hen, maar in de hoofden van elk leven het beeld van hun gemeenschap " De leden van de gemeenschap waarschijnlijk nooit zullen elkaar van aangezicht tot aangezicht kennen;. maar ze kunnen soms gelijksoortige belangen of identificeren als onderdeel van de hetzelfde land. Ook de media maken imagined communities, door middel van gericht op een massapubliek of generaliseren en het aanpakken van burgers als het publiek.Deze gemeenschappen worden voorgesteld als zowel beperkt en soeverein. Ze zijn beperkt in die landen hebben "eindig, als elastische grenzen, waarbuiten liggen andere landen"  Ze zijn soevereine voor zover er geen dynastieke monarchie kan aanspraak maken op gezag over hen, moderne periode.] Het concept werd geboren in een tijd waarin Verlichting en Revolutie werden de legitimiteit van de door God aangestelde, hiërarchische dynastieke rijk te vernietigen. Met een resterende looptijd in een stadium van de menselijke geschiedenis, wanneer zelfs de meest devote aanhangers van een universele religie onvermijdelijk werden geconfronteerd met de levende pluralisme van deze religies.

open grenzen

De gruwelijke dood van de 58 Chinese verstekelingen, die in een container de overtocht naar Dover waagden, heeft de Europese regeringen geschokt. Mensensmokkel, wat kunnen we daartegen doen? Tijd voor een radicale koerswijziging, stelt de Leidse bijzonder hoogleraar filosofie Edith Brugmans.De gruwelijke dood van de 58 Chinese verstekelingen in juni jongstleden is de druppel die de emmer van het asielschandaal doet overlopen. Want laten we wel wezen: dit is een schandaal in de zin van Mattheus (13,41): een aanstootgevende ongerechtigheid die te berouwen is in 'wening en knersing der tanden'. Niet alleen de weg van mensen die tot smokkelwaar verworden zijn, is verstikkend, ook de plaats van bestemming biedt al te vaak niets meer dan de benauwenis van het onderduiken, van het schuilen in de illegaliteit.
Natuurlijk, sommige vreemdelingen slagen erin zich in levende lijve te melden als asielzoeker en een deel van hen vindt erkenning in de vorm van een verblijfsvergunning. Misschien liggen de verhoudingen in kwantitatieve zin zelfs gunstig en vinden velen een fatsoenlijk onthaal terwijl slechts enkelen hun zoektocht met de dood bekopen. Maar in kwalitatieve zin is de onwaardige dood van een enkele mens die niets anders doet dan zich verplaatsen van het ene land naar het andere, een grove onrechtvaardigheid. Het is aan ons om schuld te bekennen aan het kwaad van de moordende uitsluiting van vreemdelingen en het is aan ons om dat kwaad bij de wortel uit te roeien.

'Life is elsewhere'
Hoe is dit mogelijk? Natuurlijk niet door de controles op de in- en uitgaande vrachtwagens, schepen, treinen en personenauto's te intensiveren. Evenmin door de sancties op 'verstekelingenvervoer' en 'mensensmokkel' te verscherpen. Dergelijke maatregelen en straffen zijn waarschijnlijk niet alleen niet effectief, ze zijn fundamenteel misplaatst. Ze zijn het foute antwoord omdat ze veronderstellen dat er terecht sprake kan zijn van 'smokkel' en van 'illegalen'. De wortel van het probleem is echter dat deze categorieën berusten op een verwerpelijke juridische kwalificering van mensen als 'illegalen' en van vervoersactiviteiten als 'mensensmokkel'. Inderdaad, smokkel en illegaliteit dienen uitgebannen te worden en wel op een radicale manier, namelijk door de rechtsregels die de posities van de illegaliteit en de smokkel creëren, af te schaffen. Deze rechtsregels zelf, en niet de handelingen die krachtens deze regels als overtredingen gelden, zijn schandalig. De rechtsregels wekken de schijn dat het legitiem is dat sommige mensen, 'wij', aan sommige medemensen, in casu de economisch vluchtelingen, in woord en daad te verstaan geven: 'je mag wel leven, maar niet hier. Voor jou geldt letterlijk "life is elsewhere".' Maar hoe is het mogelijk dat de ene mens dit tegen de andere mens durft te zeggen? Waar halen wij de brutaliteit vandaan om anderen, die door hun komst te kennen geven dat ze een leven hier willen opbouwen, te verbieden om hier te zijn? Hoe halen wij het in ons hoofd om te denken dat het moreel terecht kan zijn om 'afgewezenen' en 'uitgeprocedeerden' desnoods plat te spuiten en op een vliegtuig te zetten naar 'elsewhere'?

Zeker, in het licht van de politieke geschiedenis van de afgelopen zestig jaar zijn deze praktijken deels begrijpelijk. De afschuw over de wandaden die begaan zijn tijdens de Tweede Wereldoorlog heeft geleid tot een wetgeving die een veilig heenkomen garandeerde voor politieke vluchtelingen. Het ruimhartige asielbeleid dat geproclameerd is in de Universele Verklaring van de Rechten van de Mens uit 1948 heeft in de grondwetten van vele westerse staten een juridische verankering gekregen. De asielverlenende staten namen daarbij de verplichting op zich om degenen die als politiek vluchteling toegelaten werden, een status te verlenen die gelijk is aan die van de eigen burgers voor wat betreft de burgerlijke en sociaal-economische rechten.
In de jaren zeventig van de twintigste eeuw leidde de economische groei tot het aantrekken van gastarbeiders. En ook zij verwierven, met hun arbeidsverplichting, burgerlijke en sociaal-economische rechten. Sommigen onder hen hebben, na enige jaren, ook de politieke rechten verworven.


Maar nu zou Nederland 'vol' zijn. Wat betekent dit? Het kan niet betekenen dat er geen plek over is voor meer mensen, aangezien het grootste gedeelte van het Nederlandse grondgebied nog niet bewoond wordt. Maar zelfs als ons hele land een woonbestemming zou hebben, is het niet zeker dat Nederland vol is. Immers, een absoluut en objectief criterium om te bepalen hoeveel ruimte een mens nodig heeft om te leven, ontbreekt ten enenmale. Het lichaam van een individu vraagt niet meer dan twee kubieke meter, zoals de doodscontainer in Dover nog eens toonde. Het wonen van een persoon is misschien al redelijk te noemen als twaalf vierkante meter 'eigen kameroppervlak' gewaarborgd is. Of moeten we eerder denken aan twintig vierkante meter plus een stukje vruchtbare grond van driehonderd vierkante meter zodat de persoon ook nog de eigen boontjes kan doppen? Of is meer levensruimte gewenst? Kortom, dat mensen een plek nodig hebben is een onontkoombaar fysisch gegeven, maar het antwoord op de vraag hoe veel ruimte mensen nodig hebben om een menselijk leven te leiden, is afhankelijk van historisch-cultureel bepaalde normen, en dus variabel. De uitspraak dat Nederland in fysieke zin 'vol' is, is dan ook betwistbaar.

Is Nederland dan vol omdat onze culturele identiteit slechts bewaard kan blijven wanneer wij nu nieuwe, vreemde elementen buiten houden? Op dit punt kan Euro 2000 ons iets leren. Slechts in het rondspelen van de bal tussen 'wij' en 'zij' ontstaat de notie van 'identiteit'. Als spelers van het spel zijn 'wij' en 'zij' principieel gelijkwaardig. 'Onze jongens' moeten zich, in hun streven naar onderscheidend kampioenschap, aan die gelijkwaardigheid van het gemeenschappelijke spel overgeven. Hetzelfde geldt voor de Nederlandse culturele identiteit, die slechts kan bestaan en voortbestaan in een voortdurende gemeenschappelijkheid met 'de anderen'. Dat die identiteit dan geen statisch gegeven is maar een dynamisch karakter heeft, is evident. Deze dynamiek is echter geen reden tot ongerustheid, zolang ze niet ontwikkeld wordt in een strijd op leven en dood met die 'anderen'.

Nationale rijkdom
De kreet 'Nederland is vol' betekent waarschijnlijk wel dat de nationale rijkdom niet weggegeven mag worden aan mensen die geen 'recht' hebben op een deel ervan. En deze betekenis geeft precies het punt aan waarop de ommekeer kan aangrijpen. Immers, indien het ons menens is om het kwaad van de verstikkende mensensmokkel, van het illegaal verblijf en van de gewelddadige uitzettingen van uitgeprocedeerden radicaal uit te bannen, en indien de belangrijkste bestaansreden voor deze vormen van het kwaad gelegen is in de economische interesse van vreemdelingen om in ons land, of, ruimer, in Europa, enige 'rijkdom' te verwerven, dan is dat kwaad te keren door een nieuw beleid te voeren. wat voor mij dan weer op het probleem lijdt dat door grenzen open te gooien er haast niet te ontkomen is aan een open markt liberaal systeem, wat al snel lijdt tot, survival of the fittest, waarin iedereen weer waar zijn eigen ouders en groot ouders moet gaan zorgen omdat er geen grote controle is van de overheid. En zij die niet kunnen mee draaien er geen vangnet voor is. Ik sluit me dit blog bericht dus ook niet af met een conclusie omdat er nog te veel vragen voor mij naar boven komen.

Khaled Jarrar is een Palestijnse kunstenaar en fotograaf uit Jenin, momenteel gevestigd in Ramallah. Naast het fotograferen en documenteren van de Israëlische bezetting, ontwierp hij het 'State of Palestine' verzend-en paspoort stempel.

Jarrars idee ontstond een paar jaar geleden. Wanneer zijn internationale vrienden hem vertelden over de moeilijkheden bij de grens als je Palestina in wilt komen.  Vervolgens maakten hij een soort ironische vergunning, die zegt dat de toeristen hier kunnen komen en leven in vrede. Mensen kwamen ook daadwerkelijk de vergunning ophalen in zijn galerie en zagen het als een souvenir.

Twee jaar later probeerde hij het onderwerp weer te heropenen en het project te ontwikkelen. En zo begon hij aan het ontwerp voor ['staat Palestina'] postzegels en paspoorten stempels.  Hij vond een vogel die ook in 1963 werd gebruikt in de postzegel - genaamd de Palestijnse Sunbird. de Israëli's proberen om de naam van de vogel te veranderen.

In de tussen tijd heeft al meer dan honderd tachtig paspoorten bestempelt, velen vinden het een prachtig project maar durven het toch niet aan.

In een intervieuwe op de website van de International Solidarity Movement (ISM), een Palestijns-geleide beweging die waarde hecht aan het verzet tegen de Israëlische apartheid in Palestina door gebruik te maken geweldloze, directe actie methoden en principes.

ISM: Is de Palestina stempel te verwijzen naar een staat of is het een bevestiging van de twee staten-oplossing?

Jarrar: Het is voor een een staat oplossing. Het is een demonstratie tegen de bezetting en tegen de verdeling van Palestina. Ik ben echt tegen de twee staten-oplossing. We moeten haat, partitie en verdeeldheid te verwijderen want dit is wat onze politici en Israëlische politici willen, zodat ze ons kunnen controleren.

Het enige beeld wat er wordt weergeven over Palestina  is conflict, en geweld ik wil juist het leven laten zien. 

ISM: Welke impact heeft het project paspoorten stempelen gehad?

Jarrar: Ik weet het niet precies. Ik probeer een nieuwe werkelijkheid en een nieuwe manier van verzet tegen bezetting te creëren. Misschien zal het andere artiesten en kunstenaars in de wereld tonen hoe ze nieuwe manieren van verzet kunnen gebruiken voor vrijheid en gelijkheid en de mensheid over de hele wereld, niet alleen in Palestina.

Persoonlijk  vind ik dit een heel goed project, ik geloof dat kunst een werkelijkheid kan creëren. Ik geloof niet in dit soort kunst die zich probeert te scheiden van de politiek en de werkelijkheid - ze kunnen niet worden gescheiden. Dus politici proberen ons leven te beheersen, zodat we moeten verantwoordelijk zijn [als kunstenaars] en de strijd en om onze gevoelens te uiten, niet alleen om te praten en te maken tentoonstellingen in de galerie waar slechts een paar mensen kunnen komen en zeggen 'oh dit is mooi' en na dat kun je het weg gooien in de vuilnisbak. Dus ik denk dat kunst moet een verschil maken en we moeten gebruik maken van kunst om onze boodschap naar buiten te treden.

   

2

De wetten van de pas in Zuid-Afrika werden ontworpen voor rassen scheiding en beperkt streng de beweeg ruimte van niet blanke burgers. Deze wetgeving was één van de dominante eigenschappen van het land dat zich jaren lang heeft geleefd in een apartheid systeem. Geïntroduceerd in Zuid-Afrika in 1923, werden zij ontworpen om beweging van zwarte Afrikanen op stedelijke gebieden te regelen. Buiten aangewezen ‘geboortelanden’(grondgebied dat voor zwarte inwoners terzijde wordt gelegd), moesten zwarte Zuid-Afrikanen bankboekjes (dom PAS“, betekenend stomme pas) bij zich dragen op elk moment, zodat ze gecontroleerd konden worden wanner ze zich in Wit Zuid-Afrika waren te leven of te bewegen. Wetten van de pas gaven ook op dat zwarte Afrikanen geen hoger bedrijfsstandpunt binnen een bedrijf konden innemen dan de laagste witte werknemer.
In het kader van de termijnen van de wet, kon om het even welke regeringswerknemer dergelijke ingangen uit slaan, fundamenteel annulerend de toestemming om in het gebied te blijven.
Een pasboek zonder een geldige ingang stond toen ambtenaren toe om de drager van de pas te arresteren en gevangen te nemen.
De wetten beïnvloedden ook andere niet blanke rassen. De Indische mensen, bijvoorbeeld, werden versperd van de Oranje Vrije Staat.
Deze discriminerende verordeningen vonkten verontwaardiging van de zwarte bevolking en ANC begon met De Campagne van de uitdagendheid om zich de paswetten te verzetten.
Dit zou het bloedbad van Sharpeville worden, waarbij 69 ongewapende zwarte protesterende (onder wie vrouwen en kinderen) werden doodgeschoten en meer dan 180 gewond raakten.
Het systeem van paswetten werd herroepen in Zuid-Afrika in 1986.Ingrid
Jonkers heeft dit moment prachtig literair vast gelegd met haar gedicht;

The child who was shot dead by soldiers in Nyanga The child is not dead the child raises his fists against his mother who screams Africa screams the smell of freedom and heather in the locations of the heart under siege The child raises his fists against his father in the march of the generations who scream Africa scream the smell of justice and blood in the streets of his armed pride The child is not dead neither at Langa nor at Nyanga nor at Orlando nor at Sharpeville nor at the police station in Philippiwhere he lies with a bullet in his head

The child is the shadow of the soldiers on guard with guns saracens and batons the child is present at all meetings and legislations the child peeps through the windows of houses and into the hearts of mothers the child who just wanted to play in the sun at Nyanga is everywhere the child who became a man treks through all of Africa the child who became a giant travels through the whole world Without a pass

Het belang van het werk van Ingrid Jonker voor de Zuid-Afrikaanse cultuur wordt pas erkend nadat Nelson Mandela haar gedicht ‘Die Kind’ voordraagt bij zijn eerste rede voor het Zuid-Afrikaanse Parlement in 1994.

1

Is het paspoort een verlengstuk van de weergave van je nationale identiteit of is onze identiteit juist gebouwd op de waarde van het papier.
Het zijn je papieren die jouw bewijs geven van het leven dat je leeft of land dat je mag gaan betreden. Zoals de Russische gezegde ook gaat: ‘Je bent geen mens als je geen pas hebt.’

Om na te gaan welke rol het paspoort zich in onze hedendaagse maatschappij aanneemt onderzoek ik de evolutie naar z'n geschiedenis in verband met z'n cultureel niveau en politieke gedachte goed.
Om te kunnen spreken over een paspoort moet zijn definitie ten eerste worden vast gelegd;
‘het paspoort is een door de staat uitgegeven document dat in beginsel dient ter legitimatie van de houder en tevens als prima facie bewijs(morele verplichting die op het eerste gezicht vervulling veronderstelt tenzij deze in een specifiek geval conflicteert met een gelijke of sterkere verplichting ) van zijn nationaliteit. Het paspoort wordt doorgaans door een staat aan zijn burgers verstrekt om hen de mogelijkheid te geven naar het buitenland te reizen. De staat verplicht zich ten opzichte van andere staten de houder van het paspoort weer binnen de eigen grenzen te laten.’

Niet gehoord of geteld

bestel ik mijn bestaansrecht

Als ieder ander zich in de rij zet

Biedt ik me aan tot de leegte

van wezenlijkheid

De rol die de pas nu heeft aan genomen is niet altijd zo groot en definitief geweest.

Het is waarschijnlijk de bijbel die melding maakt van wat we het eerste paspoort zouden kunnen noemen. Het gaat om een soort dienstreis, die Nehemia wil onder ondernemen om Jeruzalem, dat door Nebukadnessar was verwoest, weer op te bouwen. In het boek Nehemia lezen we:

‘ Indien het de koning goeddunkt. Laat men mij brieven geven voor de landvoogden van het gebied over Rivier, dat ze mij laten doortrekken tot ik in Juda kom.’

Er is niks te vinden over de vorm van deze ‘brieven’, of over de precieze tekst maar we kunnen hieruit wel concluderen dat het een verzoek document is om reizigers door te laten, hen niet in de weg te staan en te beschermen, dit als begin van de vorming van het paspoort dat heel lang slechts de strekking geweest is van een reisdocument.

Maar over het algemeen werd er nog zonder papieren gereisd, behalve de elite die wel papieren bij zich hadden. In de vorm van aanbevelingen of introductiebrieven, door een plaatselijke machthebber aan een van zijn onderdanen afgegeven. In principe was het meer een document dat een bepaalde relatie tussen twee personen aangaf. Maar langzaam rond de tweede helft van de middeleeuwen, rond de dertiende eeuw, komt in Italië een proces op gang dat langzaam leidt tot de vorming van een moderne staat. Het personaliteitsbeginsel wordt steeds meer vervangen door het territorialiteitsbeginsel. In plaats van de relatie met een bepaalde vorst of een bepaald volk wordt de relatie met een territorium steeds belangrijker, als het gaat om het vaststellen van een rechtsregime waaronder een individu valt.   


Het was de staat die altijd jouw plaats bepaalde, zij die het recht hebben en geven aan de goed gekeurde burgers om zich vrij te kunnen bewegen. 'Vrij zijn' in de zin van algemeen geaccepteerd en beschermt te worden, het is dus een privilege om een paspoort te hebben en te gelijker tijd een soort goedkeurings-schrift dat je bij je draagt. Het feit dat je als burger pas  wordt erkend door je papieren is iets wat altijd al heeft gespeeld. Want zoals we hier voor al lazen waren het zij met de 'brieven' die beschermt werden maar zonder dat gegeven was je slechts een landloper die van god los is, zij werden ook niet warm verwelkomt in nieuwe steden en kregen slecht onderbetaald werk.